Zespół Tersona

Co to za schorzenie?

Krwawienia do ciała szklistego wskutek wylewu podpajęczynówkowego po raz pierwszy opisał Albert Terson w 1900 roku i stąd też bierze się nazwa tego zespołu. Obecnie uznawane za przyczynę postmechanicznych zmian krwotocznych na dnie oka są: gwałtowny wzrost ciśnienia wewnątrzczaszkowego oraz miejscowe zaburzenia hemodynamiczne w obrębie nerwu wzrokowego.

Zespół Tersona jest głównym skutkiem nagłego wzrostu ciśnienia wewnątrzczaszkowego. Jednakże istnieją również inne konsekwencje tego stanu, takie jak: krwotoki kształtu kopuły w tylnym biegunie, krwotoki pod, śród i przedsiatkówkowe czy obrzęk oraz wylewy na tarczy nerwu wzrokowego.

Można zauważyć dużą zależność pomiędzy zespołem Tersona a krwotokiem podpajęczynówkowym, gdyż u 13% pacjentów występuje to schorzenie po tego rodzaju wylewie. W związku z tym istnieje wyższe ryzyko poważnych komplikacji jak i zgonu u tych osób.

Jak je rozpoznać?

Nie istnieje zbyt dużo objawów zespołu Tersona. Głównym i łatwo zauważalnym przez chorego symptomem jest obniżenie ostrości i jakości wzroku. W zależności od rozległości i umiejscowienia krwawienia mogą wystąpić różne stopnie choroby: całkowita ślepota, znaczne obniżenie ostrości wzroku lub nieduża utrata widzenia.

Zdarza się często, że chory u którego występuje ciężki stan ogólny może nie zauważyć zmian w oku. Jednakże poddając się specjalistycznemu badaniu okulistycznemu, któremu towarzyszy wziernikowanie dna oka oraz przy szerokiej źrenicy, można rozpoznać zespół Tersona.

Czy da się to leczyć?

Obecnie nie istnieje inna możliwość jak tylko leczenie chirurgiczne. Jest to witrektomia przez część płaską ciała rzęskowego. Jednakże jest on ciężki do przeprowadzenia, gdyż wiąże się z ograniczeniami czasowymi oraz różnymi powikłaniami.

Zabieg jest najczęściej wykonywany między 4 a 6 miesiącem od wylewu. Uważa się jednak, że najbardziej optymalnym okresem jest 6 tydzień. Jest to związane z możliwością regeneracji naczyń siatkówki, a także zapobiega dalszym powikłaniom. Ostatnio zaleca się wykonanie tego zabiegu dopiero w 3 miesiącu trwania choroby. Tłumaczy się to tym, iż obserwuje się znacznie mniejszą liczbę negatywnych konsekwencji po operacji.

Obecnie poszukuje się różnych nowych, bezpieczniejszych metod leczenia. Próbowano już zastosować podawanie doszklistkowo tkankowego aktywatora plazminogenu z równoczesnym podaniem gazu SF6 czy przeciwciał klasy IgG anty-RhD.

Należy zawsze uważać z wszelkimi problemami natury wzrokowej, aby nie doprowadzić do pogorszenia tego narządu. Wszelkie symptomy, które by mogły wskazywać na to, że dzieje się coś niedobrego z okiem należy konsultować z lekarzem.

Autor:

Urszula Walkiewicz

Zobacz również objawy tej choroby: Objawy zespołu Tersona